Podziemna organizacja niepodległościowa; wyodrębniła się z ruchu „Solidarności” w połowie roku 1982; założona i kierowana przez Kornela Morawieckiego. Wyróżniało ją zdecydowane wyjście poza tradycyjny program związkowy. Gdy inne organizacje i środowiska nie przekraczały horyzontu „finladyzacji” – Solidarność Walcząca żądała pełnej niepodległości Polski i wolności dla narodów opanowanych przez komunizm. Konsekwentnie sprzeciwiała się programowi ugody i podziału władzy z komunistami. Przewidywała rychły upadek systemu. Zarzucano jej nadmierny radykalizm i brak realizmu, ale to właśnie jej przewidywania okazały się najbardziej trafne. 

   Solidarność Walcząca skupiała około 2000 osób, posiadała kilkanaście oddziałów w całym kraju oraz przedstawicieli za granicą. Nawiązywała do tradycji AK, miała podobną przysięgę, własny sztandar, podziemną pocztę. Jej znakiem były litery SW ułożone w znak kotwicy – symbol nadziei i wierności tradycji Polski Walczącej. Jej hasło brzmiało: Wolni i Solidarni. Organy kierownicze stanowili Przewodniczący, Rada SW oraz Komitet Wykonawczy. W odróżnieniu od innych struktur podziemnych, SW była wspierana finansowo wyłącznie przez osoby prywatne.

   Głównymi formami walki były podziemna działalność wydawnicza i informacyjna (sto własnych czasopism, liczne książki), nadawanie nielegalnych audycji radiowych, organizowanie protestów, demonstracji ulicznych i strajków. SW współpracowała z podziemnymi strukturami związku zawodowego „Solidarność” i często udzielała im technicznego wsparcia. Szczególną skuteczność zapewniał SW własny wywiad oparty na nasłuchu radiostacji służb bezpieczeństwa oraz współpracy niektórych funkcjonariuszy SB. W drugiej połowie lat 80. rola SW w oporze społecznym i wspieraniu podziemnego ruchu związkowego wzrosła do tego stopnia, że służba bezpieczeństwa uznała tę organizację za największe zagrożenie dla systemu i skierowała znaczną część swoich sił i środków na jej rozpracowanie i zlikwidowanie.

   W tym czasie SW aktywnie wspierała również ruchy wolnościowe w Europie Wschodniej i na terenie ZSRR. Emisariusze organizacji docierali do Litwy, Estonii, Ukrainy, a także Gruzji, Kazachstanu, Armenii, Azerbejdżanu, dzieląc się doświadczeniami, udzielając fachowej pomocy, przemycając sprzęt drukarski i elektroniczny, oraz ulotki SW i zakazane wydawnictwa (drukowane między innymi w językach czeskim, rosyjskim, węgierskim, ukraińskim).

  W roku 1989 SW sprzeciwiła się porozumieniu z komunistami, do którego przystąpiła część opozycji w Polsce („okrągły stół”) – motywując to racjami moralnymi i politycznymi. Formalnie rozwiązanie organizacji nastąpiło w roku 1992. Działacze SW usiłowali kontynuować pracę na rzecz wolnej Polski w ramach legalnej Partii Wolności, ale w nowych warunkach postulaty radykalnego zerwania z komunizmem nie zyskały uznania społeczeństwa. Rozwój wydarzeń doprowadził do marginalizacji politycznej środowiska Solidarności Walczącej i prawie całkowitego zapomnienia wkładu organizacji w obalenie komunizmu. Dopiero ostatnio dzięki szerokiemu dostępowi do archiwów IPN wychodzi powoli na jaw historyczna rola Solidarności Walczącej i jej znaczenie w walce o wolną i niepodległą Polskę.