Że praca przy powielaniu BiuDola nie była ani lekka, ani przyjemna, wiedzą wszyscy ci, którzy się – choćby przejściowo – na nią załapali – wspomina jeden z ówczesnych drukarzy. – Od kilku do kilkunastu dni izolacji od świata i codzienna kilkunastogodzinna harówka. (…) Latem 1980 r. ja i dwóch Piotrów tłukliśmy jeden z najokazalszych numerów. Kiedy zbliżyliśmy się do szczęsnego końca, kiedy pozostało nam złożyć i zszyć tę kobyłę, Starzyński zapadł w kilkunastogodzinny sen, z którego nie dawało się go wybudzić. Franielczyk zaś spuchł i kończył pracę z nogami w miednicy.

Typowa, stosowana później w całej Polsce ramka została przez drukarzy „BD” udoskonalona: dodano jej prymitywny mechanizm sprężynowy, samoczynnie otwierający ramkę. To niewielkie usprawnienie pozwoliło zaoszczędzić w sumie kilkudziesięciu tysięcy ruchów podczas druku każdego numeru miesięcznika.